Ficha da obra:
Inv.-Manuel Ayaso e Alfonso Costa.

Debuxo da colección presentada nun catalogo das obras.

Sen-titulo.
Dos Artistas:

Manuel Ayaso

Un mozo nado en Aguiño, en 1934, márchase en plena posguerra para os Estados Unidos. De 1953-1956 realiza estudos na Newark Schooll of Fine and Indsustrial Arts de Netwark, en New Jersey.

Viviu practicamente toda a súa vida en América, pero como a súa obra demostra, non se esquezo en ningún momento da súa terra natal. Estudou belas Artes en New Jersey, pintando a partir de modelos espidos e modelos de esculturas famosas, á vez que recibía unha ampla formación en historia da arte, que é esencial para un pintor. Como esencia na súa obra atópase a obra de Goya, Picasso, o Bosco, e os debuxos de Leonardo. Pasou polo influxo do cubismo, pola pintura mexicana dos muralistas, sobre todo Orozco, pero foise atopando co que el considera expresionismo simbólico. Se algo destaca para o espectador na obra de Manuel Ayaso é a particular temática que o fai inconfundible: baseado nos recordos da infancia de Aguiño cunha forte presenza da temática relixiosa, das traxedias da costa dá Morte, e das lendas e supersticións galegas, pero hai tamén influencias literarias de Rosalía, Valle-Inclán, Kafka ou García Márquez. Recibio outros numerosos premios como son: Trubeck Award Montelair Art Museum, Purchaze Prize, Newark museum, Rusell T. Mount (Firts Award for prints and Drawings) Montelair Art Museum, honorable mention, 2nd Anuual Internacional Exhibition of Miniaturae Art- Do Bela Gallery. Toronto Canada…

Alfonso Costa Beiro

Alfonso Costa Beiro nace en Noia (provincia da Coruña) en 1943. Vive a súa infancia e adolescencia na vila natal, xunto ao Océano Atlántico. Aos dezasete anos trasládase a Barcelona. Pronto descobre o seu talento un crítico de prestixio, Cesáreo Rodríguez Aguilera, outro transterrado, que exerce a xudicatura e a crítica de arte e chegou a Cataluña desde a súa Quesada natal, onde viu nacer e crecer ao inmenso pintor Rafael Zabaleta. Anos despois, a mesma prestixiosa firma referendaría a calidade plástica do galego, que posúe un debuxo máxico e unha paleta evanescente, dunha elegancia natural realmente única.

Desde a inicial exposición xienense, Costa Beiro traballa de modo incansable. É seleccionado para unha mostra colectiva de debuxo que leva o nome de Joan Miró. En 1972 concédeselle unha bolsa da Fundación March para coñecer Florencia, feito que terá unha influencia decisiva no seu futuro estético. O galego realiza carteis e participa en colectivas internacionais. Fai series de gravados que incrementan o seu prestixio e forma parte de mostras que percorren A Habana e Lisboa. As súas exposicións sucédense en toda España. En 1983 obtén unha bolsa do Ministerio de Cultura, e o Concello de Noia outórgalle a medalla da vila, á que dedicou carteis festeiros e outros agasallos. A súa presenza no libro é constante, con ilustracións para obras de Costa Caravel e Neira Vilas. Novos murais, en 1985, nunha industria coruñesa e no Instituto Xelmírez de Compostela. Máis murais, en establecementos carcerarios.

Os anos oitenta, foron de intensa actividade para o artista, que consolidou a súa fama no estranxeiro, principalmente en Francia e en Alemaña. En 1988 realiza unha gran exposición no Kiosko Alfonso da Coruña, que demostra aos seus paisanos a xustificación da súa fama. Recibe encargos oficiais constantemente. Os seus cartafoles de gravados interesan aos coleccionistas. A súa fama está consolidada dentro e fóra de España. Figura nos museos Provinciais de Lugo, de Pontevedra, de Sada, A Coruña; de Arte Moderna de Barcelona, de Palma de Mallorca, de Hospitalet, Barcelona, Provincial de Burgos, de Arte moderna de Madrid, Zabaleta de Quesada, Xaén; de Xirona; de Ostende, Bélxica; de Vigo e da fundación March, en Madrid. Tamén está representado en institucións oficiais como o Instituto Pai Sarmiento de Santiago, Universidade de Compostela, Xunta de Galicia, Concello da Coruña, Generalitat de Cataluña, Deputacións provinciais de Santander, Xirona, Guadalaxara, o Congreso dos Deputados e o Museo de Artes do Gravado á Estampa Dixital. A pintura de Costa Beiro é un personalismo expresionismo lírico. Ten concomitancias con Francios Baciño, se ben desde totais liberdades.

As súas figuras danzan e posúen unha incontido dinámica. Inscríbense en fondos como espellos de azogue perdido, en rosas, carmíns, azuis, amarelos. Baseada nun prodixioso, rítmico debuxo, a materia é leve, deleita, con texturas moi ricas e contrastes tonales de efectismo de vidreira. Practicamente nunca se apartou dunha vaga figuración, aínda que as doses de abstracción sexan considerables. Sabe aproveitar recursos do cubismo e aínda do surrealismo en composicións medidas, na que latexa a xeometría ben dixerida. Unha enorme alegría, un ámbito lúdico preside estas pinturas nas que están o mito, o onirismo, a evocación e a ideación en perspectivas infinitas que emparentan, ás veces, co menos rigoroso Dalí, a quen sen dúbida coñece ben. Ao seu modo, Costa Beiro, como bo galego, é un barroco apaixonado e en definitiva, un gran creador e un enorme pintor.